In een tijdperk waarin reisherinneringen vaak vergeten fragmenten op onze smartphones worden, herinterpreteert 'A Girl's Alpine Odyssey' de reisvideo als een kunstwerk. 

Een maalstroom hierboven. Een warboel op het scherm. Een expeeriment.

Op een eenvoudige zomerdag in een klein dorpje omringd door velden, zoekt de jonge Aldo een ontsnapping aan zijn verveling. Hij verlaat het huis en dompelt zich onder in zijn verbeeldingswereld, waar de natuur, insecten en dieren hem inspireren tot een reeks fantasierijke avonturen. 

Summer meeting with the four seasons.

'Blauw, zo hemelsblauw' is een poging om de tijd te verstillen. Mijmeringen over ouderdom, verbondenheid en loslaten komen op terwijl ik tijd spendeer met mijn grootmoeder en geleidelijk aan verdwijn in haar verhalen. 

Een audiovisuele interpretatie van de avond waarop ik mijn kankerdiagnose kreeg. Gemaakt met soundbytes van figuranten die op achtergrond geroezemoes inspreken.

Met de trein naar Brussel.

Een eerste reis alleen. Of een herinnering eraan? Een zoeken naar, vinden en weer loslaten.

Terry beseft op een dag dat hij niet meer de mens is die hij zou willen zijn. Compleet in shock gaat hij op pad, op zoek naar zijn verloren empathie.

Een vrouw, alleen, thuis.

Dag wordt nacht, nacht wordt dag. Water stroomt naar de zee en de bergen zijn ouder dan het bestaan van onze soort. Wat als iedere wet wordt overtreden door een menselijke hand die ons beïnvloedt in onze waarneming van de natuur? Een chaotische, abstracte interpretatie van een wandeling door de bergen.

Het oog van een familie wordt doorgegeven van generatie op generatie aan de eettafel. Een plek waar er wordt samengekomen om familierecepten en sferen uit te wisselen. Wanneer de pater familias zijn zicht verliest, wordt zijn blik doorgegeven door middel van zijn eigen super8 camera in de handen van zijn kleindochter. Samen tafelen als viering van elkaar.

Jasmine moet op de gang wachten terwijl haar moeder een belangrijk gesprek heeft. Spelend met haar step ontdekt Jasmine dat de plek waar ze zich bevindt niet is wat het lijkt.

Een portret van een 85-jarige man, die in een rusthuis woont, in een klein grijs kamertje. Het heeft drie ramen en is voor de rest helemaal leeg. Dat heeft hij graag zo. Hij heeft een voldaan leven en voor hem hoeft het allemaal niet meer te lang duren.

De titel zegt alles.